POCZĄTEK

Przyjął uzdę od Walfa i wyprostował się, kiwając głową.
- Nie było tak źle, Wolfhardzie. Mianował mnie dowódcą, a ciebie moim zastępcą.
Nie chcąc jednak, aby panowała wroga atmosfera, co mogło być niebezpieczne, uśmiechnął się do niego lekko.
- Zdaję się, że tłuścioszek lubi rycerzy w lśniących zbrojach...

Przy pierwszej części jego stwierdzenia twarz Wolfa wyraxniepociemniała z raczej ledwie tłumionej irytacji.. lub nawet ściekłości?
Dodanie drugiej części było jednak najwyraźniej słuszną decyzją, bo Wolf kiwnął krótko głową spoglądając na niego z rezygnacją
- Wszystko jedno. Prowadz więc panie dowódco. Jakieś polecenia?

- Jedź na końcu, ktoś musi obserwować tył i okolicę w razie, jakby ktoś zechciał zaatakować wozy. Ja będę na początku. Jeszcze przydałby się ktoś w środku, ale chyba na nas kończy się wyszkolona kadra... - mówiąc to, wskoczył na konia i rozejrzał się, przyglądając reszcie "wojowników".

Wolf krótko kiwnął głową i już obrócił klacz, ale jednak zmienił zdanie zatrzymując się na chwilę
- Jak chcesz kogoś bystrego to daj wóz Lyle na środek.

Reszta "wojowników" była po prostu kpiną. Same konie wyglądały jak pół zdechłe chabety, albo jak konie dopiero co wyrwane z pod pługa. Tchórzliwie odsuwały się na bok gdy bojowa klacz Wolfa przejechała obok. Sami "wojownicy" byli żałosną zbieraniną chłopów lub żebraków? szukających lepszego życia. Ich uzbrojenie było śladowe. Nie licząc drewnianych pałek i jakichś 2 proc były to jakieś 2-3 zardzewiałe miecze w stylu 'wykopane w ogródku' czy też 'oręż po praprapraprapra dziadku'. Zbroi nie było praktycznie w ogóle poza jedną pordzewiałą kolczugą bez połowy kółek - za to wszyscy mieli eleganckie hełmy domowej w miarę metalowej roboty (w niektórych nadal pewnie dało by się coś ugotować.)

Miał ochotę wyć do księżyca, gdy widział tę nieszczęsną grupę wieśniaków. Ten sztuczny tłum wywołał by jedynie gromki śmiech, a nie postrach, u ewentualnych rabusiów. Westchnął cicho i skierował się na początek szeregu, zwalniając przy wozie Lyle.
- Hej, Lyle - uśmiechnął się do niego miło, bo w końcu mały chłopak był bardzo przyjazny i uczynny, Pavenar nawet darzył go sympatią.
- Mógłbyś ustawić się na środku? Słyszałem, że jesteś bardzo spostrzegawczy, więc w razie kłopotów dałbyś znać, hm?

Niziołek wychylił się przez bok (jak na niego) wysoko zabudowanego kozła. Uśmiechnął się z zadowoleniem słysząc skąd inąd komplement
- Jasne! Wolfie zawsze dawał mnie do przodu ale skoro teraz jest was dwójka to czemu nie?
Zacmokał na konia odchylając się całym drobnym ciałkiem w tył by odpowiednio mocno przyciągnąć lejce i ustawić wóz
- Jak tam po spotkaniu z Jego Upierdliwością?

- No, jak jest nas aż tylu - tu puścił do niego oczko, uśmiechając się rozbawiony - to możemy się rozbestwić i ustawić ciebie na środku.
Westchnął ciut znużony, wzruszając ramionami gdy usłyszał pytanie.
- Cóż, Jego wysokość mianował mnie dowódcą, co najwyraźniej nie przypadło do gustu Wolfowi.

Lyle zachichotał cicho ochoczo kiwając głową
- No BA! Taki dzielny i onieśmielający wojownik jak ja musi czuwać nad środkiem karawany!

Na taką nowinke zamrugał zazkoczony otwierając buzię w zgrabne "o".
- Oh.. aha...
Szybkim ruchem przygładził włoski odgarniając je za lekko spiczaste ucho
- No w zasadzie to Wolfie sam się zrobił dowódcą i erm no od początku prowadził - znaczy tak myślę bo jak ja się przyłączyłem to już szefował... No ale Jego Grubość go nie lubi, zwłaszcza po ostatnim jak Wolfie na niego nakrzyczał.. więc um, myślę że nie na ciebie się złości Pavi.. tak ogólnie raczej.

- Ależ jest mi wybitnie obojętne, czy Walfhard się na mnie złości czy nie. To tylko rozbójnik jakich wiele, ale przyszło nam, niestety, razem pracować - stwierdził z rozbawionym uśmiechem, woląc podejść do tej paskudnej sytuacji z humorem, niż załamywać ręce.
- Nic to, czas ruszać, będziesz obserwował okolicę, dobrze?

Lyle z zaciekawieniem przechylił głowę, lekko marszcząc brwi
- Nie lubisz już Wolfa? To dla tego że powiedział coś o palladyńskości tak?

Pokiwał lekko głową
- Oczywiście, że będę... coś jeszcze panie dowódco?

- Wciąż modlę się nad jego duszą, Lyle - odpowiedział poważnie, po czym pokiwał głową. - Tylko tyle, miej oko na strony. Powodzenia!

Posłał mu uśmiech i już po chwili ruszył energicznie na sam przód, rozporządzając odjazd.