Sesja pierwsza.

Tyler siedział przy biurku przeglądając teczki swoich pacjentów. Wszystko miał uporządkowane i poukładane w odpowiednich teczkach. W końcu przysunął do siebie akta Laurenciusa. Martwiło go głównie to, że chłopak, mimo że zdawał sobie sprawę ze swojej choroby i chciał się wyleczyć, czasem wpadał w swoiste dołki. Martwiły go zachwiania w jego wadze, powolny przyrost i szybkie spadki. Zdawał sobie sprawę, że powoli będzie musiał bardziej ukierunkować tryb leczenia.
Z westchnieniem schował teczki i zamknął szufladę. Podszedł do stolika poprawiając aranżację owoców tak by najmniejsze były widoczne ze strony kanapy. Przesunął lekko parawan przysłaniający wagę i zerknął na zegar. Laurencius raczej się nie spóźniał więc w każdej chwili powinien przyjść.

Najbardziej miał teraz ochotę przebrać się w dresy i iść do parku ćwiczyć, żeby jak najszybciej spalić te kalorie. Nie mógł jednak. Czekała go rozmowa z doktorem Zeringue, co samo w sobie bywało raczej nieprzyjemne. Choć jego doktor był bardzo przystojnym i miłym mężczyzną, to jednak spotkania z nim wolał unikać. Ale był to lekarz, i jeśli chce być zdrowy, to nie może od niego uciekać. Nie ociągał się więc, tylko szybko poszedł do jego gabinetu. Zapukał do drzwi i wszedł do środka od razy po zasłyszanym "proszę".
- Dzień dobry... - mruknął niezbyt szczęśliwie i posłał doktorowi uśmiech, kierując się na swoje miejsce na kanapie. Starał się nie patrzeć w stronę wagi i jak zwykle udawał, że nie pamięta o ważeniu. Był bowiem pewien, że na pewno udało mu się coś schudnąć - w końcu odchudzał się odkąd pierwszy raz spędził trochę czasu w towarzystwie Dominica...

Na głos chłopaka od razu zaprosił go do środka. Pokręcił głową gdy Laurencius od razu skierował się do kanapy. Robił to za każdym razem gdy się spotykali. Zdawał sobie sprawę, że ważenie się było raczej przykrym obowiązkiem dla anorektyka, ale MUSIAŁ kontrolować spadki i przyrost jego wagi. Westchnął cicho
- Panie de Euerleye... Laurencius, zapomniałeś chyba o czymś?
Wymownym gestem wskazał na parawan
- Zapraszam. Musimy sprawdzić jak ci idzie.

Spojrzał na niego niemal płaczliwie, ale skinął głową i wstał niechętnie, kierując się w stronę wagi. Wszedł na wagę, wiedząc, że za chwilę najpewniej będzie musiał słuchać o tym, że schudł. A ile schudł? Nie wiedział, bo nie ma możliwości ważenia się, miał jednak nadzieję, że chociaż z kilogram udało mu się zrzucić... Chciałby znów ważyć najwyżej czetrdzieści kilo, wtedy był przecież najpiękniejszy.

Czekał, aż doktor pozwoli mu zejść z wagi, a sam wpatrywał się w ścianę. Mimo wszystko czuł się jakoś zgnębiony i zły, że mus tutaj być. Tym samym miał też wyrzuty sumienia, że marnuje czas tego miłego mężczyzny. Zerknął na wagę, która wskazywała aż 42,2 kg. Zacisnął usta ze złości. Schudł zaledwie 700 gram.

Stanął obok chłopaka zerkając na licznik wagi, szybko zanotował wynik od razu porównując go z poprzednim. Zmarszczył lekko brwi
- No dobrze. Możesz już sobie usiąść Laurencius.
Pozwolił mu pójść przodem po czym sam zajął miejsce w swoim fotelu
- Obawiam się, że to niezbyt zadowalający wynik. Zacząłeś chudnąć a 700 gram od naszego ostatniego spotkania to dość dużo. Powiesz mi czy znów zdecydowałeś się na dietę?

Westchnął dość smutno, zdając sobie sprawę, że teoretycznie niszczy pracę lekarza. Szybko usiadł na swoim miejscu, niechętnie opierając się o podłokietnik kanapy i wpatrując gdzieś dalej, byle nie na pana Zeringue. Mimowolnie jednak uśmiechnął się rozmarzony, gdy tylko przypomniał sobie o swoim cudownym powodzie, dla którego się odchudza.
- No bo mam nowego przyjaciela... i bardzo chcę być dla niego szczupły i ładny, pomyślałem, że wtedy będę mieć jakąś szansę.

Uśmiechnął się rozanielony i przysunął się bliżej doktora, zerkając na niego z wypiekami.
- On jest taki cudowny! Pewnie i tak nie będzie mną zainteresowany, ale wszyscy zawsze mówią, że trzeba próbować...

Zmartwił go nagły zwrot w leczeniu Laurenciusa. Już myślał, że tym razem posuwali się w dobrym kierunku, skoro zaczął powoli nabierać ciała. Tak szybki spadek wagi oznaczał kolejną głodówkę, czyli restart całego cyklu leczenia.
Mimo wszystko uśmiechnął się lekko na entuzjazm bijący od chłopaka. Niezbyt często mu się to zdarzało - o ile nie mówił o swojej pasji czyli muzyce. Pokiwał lekko głową i pochylił się lekko w jego stronę
- Rozumiem. Każdy zawsze chce zaimponować nowym znajomym... ale czemu uważasz, że musisz do tego celu schudnąć? Czy twój nowy przyjaciel coś ci zasugerował? Albo może sam jest mocno szczupły?

- Och, skąd... jest cudownie zbudowany, z tego co wiem, to jest żołnierzem... Ma na imię Dominic i od wczoraj dzielimy pokój. Niczego mi nie sugerował...

Zamilkl na chwilę, przygryzając lekko wargi i z coraz silniejszym rumieńcem wspominajac poprzedni wieczór. Ah, jakże on by chciał tak znów... Westchnął długi i przeciągle, po czym znów spojrzał na swojego doktora, posylając mu milutki uśmiech.
- Ale jak inaczej? Muszę być ładny... a nie taki gruby i tłusty. Tym bardziej, że nie jestem pewien, czy on kogoś już nie ma...

Pokręcił lekko głową i założył nogę na nogę z namysłem przyglądając się chłopakowi
- Laurencius... zdajesz sobie sprawę ze swojej choroby. Dawno to już ustaliliśmy. Wiesz też na czym ta choroba polega i wielokrotnie zapewniałeś mnie, że bardzo chcesz być znów zdrowy.
Westchnął ciężko sunąc wzrokiem po szczuplutkiej sylwetce, aż na dłonie o długich chudych palcach i lekko kościstą twarz
- Jednak nadal uważasz, że jesteś gruby... myślę, że może czas na lekką zmianę w naszej terapii, jeśli się zgodzisz.

Zażenowany szybko opuścił głowę, wbijając lekko już załzawione spojrzenie w dłonie, które zacisnął na kolanach. Nigdy do końca nie rozumiał swojego problemu, ciągle czuł się zbyt gruby i tak naprawdę gdyby nie sytuacje bliskie śmierci i zmartwienie rodziców, to nidgy nie zacząłby wierzyć, że faktycznie coś jest nie tak. Po chwili pokiwał głową.
- Dobrze... przepraszam... - wymamrotał cicho, próbując jakoś się opanować. Ale co teraz? Niby jak ma wybrać? Bo albo będzie się grzecznie i posłusznie leczył, albo próbował zwrócić na siebie uwagę Dominica...

Szybko pochylił się w jego stronę odzywając się łagodnym, lekko zatroskanym głosem
- Laurencius... nie będzie tak, źle obiecuję. Może nawet twój nowy przyjaciel ci pomoże? Jeśli to żołnierz to pewnie wie co nieco o zdrowym życiu... mogę nawet z nim pomówić jeśli zechcesz...

Przyglądał mu się chwilkę, zastanawiając się jakie kroki nowego leczenia wdrożyć. W końcu wstał i przyniósł z biurka mały notes, po czym położył go na stoliku.
- Mam dla ciebie dwa nowe zadania, odnośnie terapii.

- Ale jak będzie wiedział, to nawet nie będzie chciał ze mną rozmawiać... - wyburczał cicho, czując się coraz bardziej paskudnie. Właśnie dlatego nie znosi tutaj przychodzić. Niemal zawsze po tych rozmawiach czuje się źle, nawet, jeśli robi postępy w leczeniu. Mógłby właściwie powiedzieć, że szczególnie wtedy.
Nie chcąc jednak się kłócić ani tym bardziej odmawiać leczenia, pokiwał w milczeniu glową. Pewnie oba zadania są nieprzyjemne i już go skręca na samą myśl o wykonaniu ich. Ale oczywiście będzie się starał.

Zawsze martwiło go przygnębienie Lauren. Za każdym razem, wszystko jedno w którą stronę nie poszła by ich rozmowa miał nieprzyjemne wrażenie, że w jakiś sposób go krzywdzi. Wiedział też jednak, że chłopak potrzebuje jakiejś stanowczej osoby która nieustępliwie będzie go popychać we właściwym kierunku. Powinien chyba zamienić parę słów z lekarzem tego żołnierza. Wolał by wiedzieć Z KIM Laurencius teraz mieszka i czy to dla niego bezpieczne.

Uśmiechnął się do niego delikatnie
- Obiecuję, że nie będzie tak źle... Pierwsza rzecz to ten notes. Chciał bym być codziennie DOKŁADNIE pisał w nim co i w jakiej ilości zjadłeś i czy ćwiczyłeś i ile... myślisz, że dał byś radę to zrobić?

Zaskoczony poleceniem zmarszczył brwi, nie do końca wiedząc, jaki w tym może być cel. Bo też po co miałby robić notatki? Pokiwał jednak głową i wziął od niego notesik, przyglądając mu się uważnie. Co doktor wymyślił? Miał dziwne wrażenie, że to zadanie nie zadziałą na niego tak, jak powinno.
- No dobrze, mogę zapisywać. Ale jak to pomoże? - zapytał, szczerze zaskoczony przyglądając się doktorowi. Przez chwilę nawet próbował sam się domyśleć, co może być tym drugim zadaniem, szybko jednak się poddał. - A to drugie?

Pokiwał lekko głową, szybko decydują się na w pełni szczerą odpowiedz.
- Myślę, że może pomóc. Jednak przede wszystkim będziemy mogli dzięki temu lepiej kontrolować twoje nawyki i jakoś na nie wpłynąć, by pomóc twojemu zdrowiu... o ile nie będziesz mnie okłamywał. Nie chciał bym by doszło do sytuacji w której musiał byś być hospitalizowany, nie chce też trzymać cię pod ciągłą obserwacją. Uznajmy więc, że to mój kredyt zaufania do ciebie zgoda?

Uśmiechnął się ciepło, uważnie wpatrując się w chłopaka, ciekaw reakcji na drugą rzecz
- Wbrew wszystkiemu druga część zmian może być trudniejsza w pewnym aspekcie. Chciał bym się z tobą spotykać w sali muzycznej CO NAJMNIEJ co drugi dzień. Lubisz grać, więc pomyślałem, że mógł byś spróbować się wyrazić przez muzykę. By pokazać swoje uczucia, lub muzyczną interpretację tematów jakie ci zadam. Co ty na to?

Wciąż nie przekonywał go ten pomysł, bo przecież jeśli Lauren będzie sobie cały czas przypominał jak dużo zjadł lub jak mało ćwiczył, to jego wszelka motywacja do leczenia wyparuje. Z drugiej jednak strony to prawda, że dzięki temu będzie można mieć jakieś ogólne pojęcie o tym, jak wyglądają jego posiłki. Jednak na zarzut klamstwa zmarszczył brwi i niemal sie zapowietrzył.
- Ja nigdy nie kłamię! - burknął nieco wrogo i schował notes do kieszeni. Kiedy jednak usłyszał o drugim zadaniu, cała złość gdzieś się schowała. W pierwszej chwili wpatrywał się w Zeringue pytająco, nie do końca wiedząc, jak ma zareagować i czy to nie jest jakaś sztuczka. powoli jednak zaczynał się coraz szerzej uśmiechać. Nie wiedział, na czym to ma polegać, ale granie na skrzypcach? Czy może być lepsza terapia?
- Zgoda! - odezwał się nagle wesoło, zapominając o drobnej urazie sprzed dosłownie dwóch minut. - Nie wiem jak niby ma to pomóc, ale kocham grę, więc czemu nie?

Posłał mu delikatny uspakajający uśmiech. Wiedział, że Lauren bardzo starał się być całkiem otwarty i szczery. Nie było jego zamiarem sugerować mu że jest inaczej
- Wiem Lauren. Jesteś szczery i bardzo to doceniam. Zależy ci przecież na wyzdrowieniu. Czasem po prostu coś może ci umknąć, albo będzie ci trudno o czymś mówić na głos. Możesz tam pisać wszystko nie tylko o swoich posiłkach.

Aż roześmiał się na taki entuzjazm. Właśnie na coś takiego liczył
- Cieszę się, że tak podoba ci się ten pomysł. Możemy co drugi wieczór spotykać się w sali muzycznej albo tu jak wolisz? Jeśli chcesz to oprócz muzyki możemy dołączyć do tego też rysunek albo rzeźbę? A pomoże to w ten sposób że czasem łatwiej wyrazić się przez sztukę, nawet sprzeczne emocje.

Westchnął ciężko i nieco opadł w fotelu, tak samo jak opadł jego entuzjazm. Te ćwiczenia z graniem będą na pewno miłe i przyjemne, ale ten dziennik chyba go powoli wykończy. Na nową propozycję jednak zmarszczył lekko brwi i spojrzał na doktora.
- Ale ja nie umiem ani rysować ani rzeźbić... umiem tylko grać na skrzypcach. Czy nie możemy poprzestać na skrzypcach? No, jeszcze umiem grać na fortepianie...

Na zachętę uśmiechnął się lekko. Właściwie może mógłby zapraszać na te zajęcia Dominica? Byłby jego sekretną muzą, dla którego mógłby skrycie grać... jak romantycznie! Odwrócił spojrzenie, czując piekący rumieniec.
- A czy może czasem Dominic przyjść też?

Może jeśli Dominic będzie oglądał jak gra, to go bardziej polubi...?

Skinął głową posyłając chłopcu przyjazny uśmiech
- Oczywiście, że możemy poprzestać na muzyce... skrzypce będą w sam raz ale jak najdzie cię czasem ochota na fortepian to też chętnie posłucham.. o ile to będą twoje kompozycje zgoda?

Poświęcił chwilę na uważne przyjrzenie się rozlewającemu sie po bladej buźce rumieńcowi
- Widzę że całkiem dobrze się dogadujesz ze swoim nowym współlokatorem? Hmmm myślę że nie powinno być problemu z jego obecnością ale dla pewności zapytam jeszcze doktora Diabełka. Ale ogólny pomysł widzę że ci całkiem odpowiada?

Od razu uśmiechnął się szeroko. Wszystko szło po jego myśli! Rozkocha w sobie Dominica muzyką, na pewno!
- Bardzo, doktorze! Mam nadzieję, że Dominic zechce przyjść posłuchać jak gram... - westchnął rozmarzony i nie mógł nijak poradzić na to, jak jego wyobraźnia pracuje. Już sobie wyobrażał rozmarzony wzrok Domnica! I ten uśmiech! To na pewno zadziała...
Przysunął się nagle bliżej Zeringue, ściszając niego głos, jakby ktokolwiek miał go usłyszeć.
- Dominic jest niesamowicie przystojnym mężczyzną, prawda?

Tym razem z trudem opanował rozbawienie i szeroki uśmiech. Spojrzał na Laurenciusa i powoli pokiwał głową
- Hmmm nie widziałem go zbyt długo... ale jako żołnierz faktycznie wygląda dość dobrze. Podoba ci się taki wygląd u mężczyzn? Nie uważasz że jest za duży... albo za gruby?

Spojrzał na niego z oburzeniem. Jak można mówić, że Dominic jest gruby? Też coś!
- Pffff! No wie pan co... Dominic jest umięśniony, jest żołnierzem, bardzo przystojnym... I wcale nie jest duży!
Zamilkł na dosłownie sekundę, uśmiechając się kącikiem ust.
- To znaczy, nie wiem właściwie, czy nie jest duży... z tego co do tej pory widziałem, to nie...

Zeri zamrugał zaskoczony i tym razem roześmiał się głośno
- Mhm... no jeśli będziecie dłużej razem mieszkać może będziesz miał okazję się dowiedzieć.
Spoważniał troszkę ale nadal spoglądał na niego z uśmiechem trochę pochylony do przodu tworząc wrażenie większej "intymności"
- Lauri... skoro uważasz że Dominic nie jest gruby... to czemu uważasz że ty jesteś? W sumie sam pomyśl jakie szerokie ma ręce i nogi... czy to nie znaczy że jest gruby?

Spojrzał na niego z lekką urazą ale również z wesołym uśmiechem. Właściwie bardzo mu się podobało to, co powiedział doktor. Niemal od razu podłapał temat, gryząc lekko wargę i patrząc na niego pytająco.
- Myśli pan? Ale on nie wygląda na geja... raczej na kogoś, kto podrywa wszystkie dziewczyny w barze... a ja jednak nie chciałbym być takim zastępstwem...
Jednak drugie pytanie natychmiast zmyło uśmiech z bladej twarzy Lauriego. Od razu się odsunął, opierając w fotelu i tym samym zwiększając dystans. Wzruszył ramionami, nie odpowiadając na pytanie.