Druga sesja.

Na stoliku przy fotelach zawsze leżało kolorowe pudełko pełne chusteczek, w razie gdyby w trakcie rozmowy któryś z pacjentów uronił łzę czy dwie. Tym razem jednak sam co chwilę korzystał, bo jak na złość katar przybierał na sile z każdą godziną. Miał wrażenie, że puchną mu zatoki i za chwilę wybuchną. Nie chciał jednak brać dłuższego zwolnienia. Po wczorajszym spotkaniu z swoim pacjentem miał ogromne wyrzuty sumienia. Czuł się, jakby z własnej winy pogorszył samopoczucie Dominica, który przecież chciał nawet zrezygnować z leczenia! Byłoby to tragedią i cieszył się, że pomimo wciąż męczącej go choroby jest już w pracy.

Zerknął na zegar - jakiś czas temu posłał mu informację o rozmowie, miał więc nadzieje, że szybko się pojawi. Póki co jednak się nie zjawiał, Asmodeusz więc wrócił do przeglądania wszelkich dokumentów na temat Parkera.

Dominic poniekąd ucieszył się z notatki którą przysłał mu doktor Diabełek. Nie był pewien jaka godzina była by odpowiednia. Uznał, że zaraz po obiedzie powinno być w porządku. Inni mieszkańcy domu szli wtedy zwykle zapalić albo "odpocząć" po ciężkiej pracy jaką było jedzenie.
On sam szybkim krokiem przeciął kilka korytarzy i jak zwykle zapukał dwa razy w drzwi czekając na zaproszenie. Wszedł do środka gdy tylko usłyszał głos Diabełka. Podszedł bliżej z pewną troską spoglądając na zaczerwienione lekko oczy i nos doktora i prawie puste pudełko chusteczek.
- Dzień dobry sir... czy to na pewno dobry moment? Nie powinien pan jeszcze odpoczywać?

Od razu uśmiechnął się na widok Dominica, dość szybko przesuwając po nim wzrokiem. Pomimo tylu lat studiów nad ludzką psychiką, wciąż był zaskoczony tym co obserwował. Jak taka męska i potężna osoba mogła popaść w traumę? Nigdy by tego nie podejrzewał, ale dobrze wiedział, że nigdy nie wolno oceniać po wyglądzie.
- Wejdź, proszę - wskazał na fotel, na którym oczywiście leżał dziergany kocyk, co było niczym zaskakującym. - Tylko wyglądam, jakbym umierał, ale naprawdę wszystko w porządku, a chciałbym już jednak zacząć naszą terapię.

Dominic nie stroił się w żaden sposób na spotkanie z doktorem. Ubrany był jak zwykle. W kowbojki z miękkiej brązowej skóry, dobrze dopasowane dżinsy i flanelową koszulę - tym razem z podwiniętymi aż nad łokcie rękawami i rozpiętą do wysokości mostka.
Z uśmiechem zerknął na dziergany kocyk i usiadł na brzeżku fotela wyciągając przed siebie nogi
- Nie wygląda pan AŻ tak źle doktorze... no i jestem do pana dyspozycji.

Nie mógł się powstrzymać i zerknął na skromnie rozpiętą koszulę swojego pacjenta. Na pewno tego nie widać, ale z wszystkich sił starał się dojrzeć choć skrawek nagiego torsu. Kiedy jednak usłyszał głos Dominica, szybko przeniósł spojrzenie na jego oczy, uśmiechając się miło.
- Dzięki Bogu, jeszcze nie jest tak źle... - mruknął pod nosem i odłożył notatki na stolik tak, by leżały białymi stronami do zewnątrz i nie było widać, co w nich się znajduje. Odchrząknął cicho, czując, że zaraz się udusi z powodu kataru.
- Cieszę się, że mogliśmy się dziś spotkać. Pamięta pan, o czym ostatnio rozmawialiśmy? Wiele mi pan wówczas powiedział.

Koszula Dominica była rozchylona akurat na tyle by ukazywać kawałeczek opalonej skóry i fragment cienkiego łańcuszka zwykle ukrytego pod spodem.
Pochylił się i delikatnym ruchem przysunął chusteczki bliżej doktora posyłając mu uśmiech
- Pamiętam sir... i owszem rozmawialiśmy o wielu rzeczach. Chciał pan do czegoś wrócić?

Szybko odwrócił spojrzenie, przyglądając się parapetowym kwiatkom, gdy tylko zauważył odrobinę nagiej skóry. Chwilę milczał, próbując uspokoić swoje myśli. Dopiero gdy odetchnął głęboko, stwierdziwszy, że jego rozkojarzenie minęło, z uśmiechem podjął temat.
- Tak, opowiadał mi pan, co się działo na dwa dni przed głównym zdarzeniem. A co się działo później, następnego dnia? Minuta po minucie?

Westchnął ciężko. Podciągnał nogi i oparł kokcie na kolanach
- Dzień przed? to nawet nie był.. cały dzień.. pół dnia lecieliśmy na miejsce...
Potrząsnął głową odganiając niemiłe myśli
- rano jak zwykle mieliśmy trening w terenie. Potem śniadanie i trening na strzelnicy.. potem czas wolny, który każdy mógł spędzić jak chciał... potem mieliśmy iść na obiad ale zostaliśmy wezwani.. to wszystko sir...

Spodziewał się takiej odpowiedzi. Krótkiej, treściwej, rzec można, że iście żołnierskiej. Bez zbędnych opisów i uczuć... Czuł się paskudnie z tym, że musi rozgrzebywać stare rany, które już częściowo były przecież pokryte strupami. Bo nie było mowy o wygojeniu.
- I pojechaliście wszyscy razem na miejsce wezwania? Co wtedy pan myślał, gdy akurat jechaliście?

Wolał powoli dotrzeć wspomnieniami do głównego miejsca wszystkich wydarzeń. Gwałtowny szok nikomu nie wyszedłby na dobre i najpewniej Dominic całkowicie zamknąłby się w sobie.

Odwrócił głowę wbijając spojrzenie w jakąś zieloną roślinkę.
- Mieliśmy piętnaście minut na przygotowanie się. Ubranie, spakowanie sprzętu i stawienie się przy helikopterze. Po kolejnej pół godzinie byliśmy już na lotnisku i zajęliśmy miejsca w samolocie. To było normalne. Nasza jednostka byłą w stanie gotowości a moja drużyna była grupą wypadową...
Wzruszył lekko ramionami
- Nie myślałem o niczym konkretnym. Pierwszą godzinę, może dwie lotu spędziliśmy całą grupą nad mapą i wytycznymi dotyczącymi zadania. Potem czytaliśmy... czytałem książkę.

- Zawsze więc byliście w pełnym przygotowaniu, rozumiem - coraz trudniej było mu kontynuować tę rozmowę, choć przecież był na takie okoliczności przygotowany jak najlepiej można było. W teorii doskonale znał każdą zasadę, z którą należy się kierować przy takiej terapii, praktyka okazywała się trudniejsza. Nikomu by się nie przyznał, ale Dominic był jego pierwszym pacjentem, który na wojnie doznał podobnej traumy.

- Dominicu - odezwał się łagodnie, pierwszy raz zwracając się do swojego pacjenta po imieniu. Uznał, że taka bliższa znajomość ułatwi mu tę rozmowę. Zwracanie się do siebie po nazwisku najpewniej stwarzało wrażenie obojętnego podejścia, czego za nic by nie chciał. - Co było po tym, jak już wylądowaliście?

Skinął krótko głową
- Tak.. to była bardzo aktywna służba. O każdej porze dnia i nocy mogliśmy dostać wezwanie, więc zawsze byliśmy gotowi.
Drgnął lekko i spojrzał na Diabełka na dźwięk swojego imienia, posłał mu szybki, dość słaby uśmiech
- Nie lądowaliśmy samolotem. Zrzut był daleko od celu by uniknąć wykrycia radarowego. Skakaliśmy z użyciem wingsuit's i lądowaliśmy prawie godzinę drogi od celu...
Poprawił się lekko nerwowo na brzegu fotela. Wytarł lekko spocone dłonie o spodnie
- Było ciemno więc używaliśmy noktowizorów. W dodatku zaczęło lać...
Pokręcił lekko głową
- Ja.. chyba... nie chce teraz o tym rozmawiać...

Przygryzł lekko wargę i skinął głową. Każdego dnia będzie pytać o to zdarzenie, kawałek po kawałku aż w końcu przebrną przez całość. Nie ma sensu jednak zmuszać Dominica do wszystkiego na raz, wywołało by to niepotrzebny stres.

- Poprzestaniemy na tym deszczu dziś, dobrze? A powiedz, jaką książkę czytałeś?

Skupianie się na drobnych szczegółach otaczające całe wydarzenie najpewniej samo w sobie będzie już stresujące, na pewno jednak odrobinę mniej niż opowiadanie o tragedii, w której jak Asmodeusz wiedział, Dominic stracił niemal wszystkich przyjaciół.

Trochę sztywna skinął głową i zrelaksował się lekko gdy Diabełek zszedł z tematu.
- Dobrze...
Znów poprawił swoją pozycję wyciagając nogi do przodu i bezmyślnym gestem wygładzając spodnie
- To nie było nic takiego... zwykły kryminał Christie. "Hotel Bertram" z panną Marple w roli detektywa...

Chwilami zastanawiał się, czy Dominic zdaje sobie sprawę, że tak czy siak w końcu będzie musiał przebrnąć przez ten temat? Poinformował go przecież, ale zdawało mu się, że jednak nie do końca o tym pamięta. Uśmiechnął się lekko i nieco powiercił się w fotelu, czując jak drętwieją mu powoli nogi.
- Kryminał? Agatha Christie to bardzo znana autorka, ale właściwie nieczęsto czytałem jej książki. Czy Hotel Bertram było ciekawe?

Dominic spojrzał na niego lekko zakłopotany i wzruszył ramionami
- Tak na prawdę nigdy zbytnio nie lubiłem kryminałów. Jednak owszem ten był znośny. Trochę zabawny to pewnie dla tego. Mimo to nadal wolę innego typu książki, jakieś historyczne albo coś w tym stylu, nawet sztuki jak Szekspir...
Zrelaksował się bardziej wchodząc na chyba bezpieczniejszy temat rozmowy.
- Nie miałem czasu czytać zbyt wielu książek. Najczęściej tylko w drodze albo podczas "czasu wolnego" między treningami...

- Pewnie nie było większego wyboru, więc jaką książkę najbardziej lubisz? - sięgnął po nową chusteczkę, czując się nieco zażenowany swoim katarem, więc starał się nie smarkać a jedynie lekko wytrzeć nos. Czuł też jak gardło coraz bardziej go bolało od rozmowy, a nie wypada przy pacjencie psikać lekiem.
- Ja zawsze lubiłem takie lekkie książki, przygodowe albo obyczajowe. Uznawane są za nudne, ale według mnie są dość odprężające po całym dniu pracy i nauki.

Wzruszył lekko ramieniem
- Nie ja ją wybrałem...
Przesunął się z powrotem na brzeg fotela
- Hm.. chyba nie mam jakiegoś ulubionego tytułu... Podobały mi się książki Scotta Odena.
Przechylił łowę przyglądając się doktorowi
- Na pewno dobrze się pan czuje sir?

- Nie pan? To ciekawe, a kto? - szybko pokiwał głową na pytanie, miętosząc chusteczkę i chowając ją do kieszeni spodni. Wprawdzie miał kosz na śmieci, ale stał za biurkiem pod ścianą, nie zamierzał więc teraz wstawać i przerywać sesję, aby wyrzucić chusteczkę.
- Wszystko w porządku... szczerze mówiąc nie znam tego pisarza, wiem tylko, że chyba zajmuje się historycznymi nowelami? Gdybyś zechciał, mógłbym wziąć pana pod opiekę na przepustkę i moglibyśmy pójść do biblioteki, na pewno będą mieć odpowiednie książki, a tutaj masz dużo wolnego czasu.

Wciąż mu się myliło, co chwilę przechodząc na "pan", to znów na "ty". Za każdym razem rumienił się ze wstydu, ale miał nadzieję, że Dominic tego nie zauważy.

Milczał chwilę pogrążony w myślach zanim odpowiedział
- Mój... przyjaciel Rico. Zawsze lubił kryminały i zagadki w ogóle...
Wziął głęboki oddech i z wdzięcznością skinął głową
- Był bym bardzo wdzięczny. Książki jakie można tu znaleźć bez przepustki nie są zbyt stymulujące.
Uśmiechnął się lekko
- Może mi pan mówić po imieniu sir.

Na ostatnio uwagę spłonił się czerwonym rumieńcem, wyklinając siebie w duchu za swoją nieprofesjonalność i głupotę.
- Cóż, może faktycznie powinniśmy przejść na imiona? To bardzo ważne, żeby pacjent ufał swojemu lekarzowi, a nie jestem pewien czy nazwiska nie stwarzają bariery.
Zerknął na niego, chwilę milcząc i dość szybko podejmując znów temat.
- A czy moglibyśmy porozmawiać o Rico?

Uśmiechnął się szerzej na widok rumieńca na twarzy doktora
- Mogą być imiona sir. Asmodeus prawda? A co do zaufania, to już rozmawia mi się z panem... z Tobą o wiele lepiej niż z wojskowym psychiatrą.
Jego uśmiech szybko znikł na zmianę tematu
- O Rico...? Czemu właśnie... o nim?

- Tak, Asmodeus - uśmiechnął się, czując ulgę gdy Dominic szybko znalazł angielski odpowiednik dla polskiego imienia. Poczuł się też przez chwilę wyjątkowy i utalentowany, choć szybko w myślach się zbeształ, bo przecież to oczywiste, że wojskowi lekarze sami są żołnierzami i nie są w stanie odpowiednio przeprowadzić rozmowy czy terapii. - To dobrze więc, na pewno ułatwi nam to rozmowę...

Zmarszczył lekko brwi, przyglądając się mu uważniej. Wiedział, że przyjaciół Dominic nie potrafił odżałować, ale jego pytanie zabrzmiało tak, jakby o Rico nie chciał rozmawiać szczególnie. Może warto więc ten temat pociągnąć?
- Dał ci książkę - przypomniał łagodnie, posyłając mu uspokajający uśmiech - był na pewno dla ciebie kimś ważnym, z tego co widzę.

Przez chwilę siedział nieruchomo wpatrując się w Diabełka. Badawczo przesunął wzrokiem po jego twarzy, po czym westchnął ciężko. Pochylił łowę w dół i odezwał się cicho
- Zasadniczo nie dał mi książki... czytaliśmy ją razem jak zawsze...
Zamknął oczy i po chwili ukrył twarz w dłoniach oddychając głęboko
- Rico jest... był... bardzo ważny... najważniejszy...

Milczał dłuższą chwilę, z zaskoczeniem obserwując Dominica. Zareagował bardzo emocjonalnie, czego oczywiście Asmodeusz się spodziewał ale nie w takim natężeniu. Uznał jednak, że w takim razie należy ten temat pociągnąć, bo jak sam Dominic powiedział, jest "najważniejszy".
- Czytaliście razem książki, w helikopterze też wówczas razem czytaliście? - zapytał cicho, próbując zbyt nie przeszkadzać swojemu pacjentowi w rozmyślaniach.