Pierwsza sesja.

iemal od razu uśmiechnął się szeroko i z trudem powstrzymał się od przysunięcia bliżej. Wiedział, skąd pochodzi jego pacjent, co przecież nawet widać po ubiorze, nigdy jednak nie zastanawiał się nad tym jako idealnym czynnikiem wspólnym, który mógłby pomóc mu w zdobyciu zaufania Dominico. Powszechnie jest wiadome, że zaufanie w takiej relacji jest niezbędne. Inaczej nie ma mowy o szczerej rozmowie.
- O, to ja widzę, że pan również ze wsi pochodzi! - uśmiechnął się serdecznie i zaplótł dłonie na kolanach. - Dużo pomagałem rodzicom na roli, dalej to robię, gdy przyjeżdżam do domu w odwiedziny. Co było pana ulubionym zajęciem?

Uśmiechnął się lekko na taką entuzjastyczną reakcję doktora
- Yup.. powiedzmy, że ze wsi.. choć to raczej spore ranczo, położone kawałek drogi od najbliższego miasteczka. Upał, step, przechodzący czasem aż w pustynię, kojoty i takie tam.
Mimowolnie, gdy zaczął myśleć i mówić o domu jego akcent się wzmógł
- Ulubionym zajęciem? Hm.. konie. To ranczo hodowlane, mamy dużo bydła i owce, ale każdy z rodziny ma własnego konia.
roześmiał się
- Chyba potrafiłem jeździć zanim jeszcze nauczyłem się sam dobrze biegać...

Ranczo? Nie wypowiedziałby tego na głos, ale właśnie przed oczyma miał te wszystkie westerny, które wraz z całą rodziną oglądał niedzielnymi wieczorami w czarno-białym wówczas odbiorniku telewizyjnym. Na pewno był to obraz przerysowany i nijak mający się do rzeczywistości, ale przecież nigdy nie był ani w Ameryce ani gdziekolwiek indziej niż w Polsce i Irlandii. Na dobrą sprawę nie widział nawet polskich gór.
- Też potrafię jeździć konno, ale na pewno nie tak doskonale jak pan. Moja rodzina zajmuje się głównie zbożem, ale mamy też kilka zwierząt hodowlanych, takich właściwie tylko rodzinnych. Miłość do wojska mimo wszystko jest większa? A co działo się następnego dnia? Niech pan tylko nie mówi, że to samo, chyba nawet w wojsku dni się czymś różnią.

Uśmiechnął się lekko
- W takim razie może kiedyś pójdziemy razem pojeźdźić..
Znów wetchnął na powrót do wojskowego tematu. Wyciągnał przed siebie nogi zakładając je w kostkach
- Początek nie.. zawsze to samo, pobudka, trening, prysznice i śniadanie.. Potem mieliśmy szkolenie strategiczne - to zasadniczo dużo teoretyzowania nad mapą.. a koło południa dostaliśmy wezwanie do akcji. Mieliśmy jakieś dwie godziny na spakowanie się, przygotowanie sprzętu i zapakowanie się do samoltu. A po paru godzinach dotarliśmy już do strefy zrzutu...

Nie zamierzał dziś poruszać głównego tematu, uznając, że to za wcześnie. Pokiwał więc tylko głową i spojrzał na niego, kolejny raz posyłając mu miły uśmiech.
- Słyszałem, że obcowanie ze zwierzętami jest bardzo lecznicze. Być może mógłbym panu zaproponować odwiedziny w pobliskiej stajni konnej, jeśli uzyskałby pan przepustkę. To oczywiście tak przyszłościowo.

Kątem oka zerknął na zegar, co jednak dla pacjenta było trudne do zauważenia, gdyż fotel na którym siedział Dominic znajdywał się tyłem do drzwi.
- A więc zajęcia strategiczne? A jakie szkolenia pan najbardziej lubił? Bo przypuszczam, że jak w szkole, różne były, hm, przedmioty.

Zdecydowanie zyskał pełną uwagę Dominica wspominając o przepustce do stajni. Szare oczy wbiły się w niego z wyczekiwaniem i lekką nadzieją, ale szybko odwrócił wzrok i pokiwał głową na wspomnienie o przepustce i opcji "przyszłościowej"
- Mhm, to z pewnością było by miłe.
Posłał mu lekki uśmieszek na kolejne pytanie
- hmm ulubione przedmioty taaak? Zdecydowanie walka w ręcz i treningi wytrzymałościowe w terenie..

Zmarszczył lekko brwi, widząc jak opuszcza Dominica zainteresowanie i odwraca wzrok. Nie do końca rozumiał dlaczego, skoro wydawało mu się, że ta propozycja była dość odpowiednią. A przecież nawet wydawało mu się, że na chwilę zyskał aprobatę. Najpewniej jednak jego pacjent uznał, że była to jedynie czcza próba zwrócenia uwagi, z której nic nie wyniknie. A więc to kolejna sprawa, o której musi podyskutować z kierownikiem.
- Czyli najlepiej czujesz się z wysiłkiem fizycznym - stwierdził, choć było to oczywiste - może powinien pan pokazać dzieciakom tutaj, jak wyglądały wojskowe treningi. Trzeba by jakiegoś... hm... toru przeszkód?

Kiwnął lekko głową
- Mhm, ponoć w zdrowym ciele.. choć jak wiemy nie do końca się to sprawdza.
Aż wyprostował się zaskoczony, wbijając uważne spojrzenie w Diabełka
- Pan tak serio sir?
Przechylił głowę patrząc w okno i zastanawiając się nad czymś
- Jakiś lekki tor przeszków można by zrobić, całkiem prosto... coś niezbyt wymagającego, dla początkujących... Można by zbić jakieś drabinki i inne "rekreacyjne" sprzęty...

Posłał mu promienny, wręcz słodki uśmiech, wciąż jednak zachowując swoją typową niewinność.
- Ależ naturalnie, panie Parker -- wydawało mu się, że Dominic poczułby się znacznie lepiej, gdyby mógł ćwiczyć w swój porządny sposób. Jak sam powiedział, w zdrowym ciele... być może również pozostałym pacjentom to by się przydało. Ciągle widzi, jak dzieciaki nie robią nic innego, prócz podpierania ścian i palenia. I skoro tor przeszkód można również samemu zrobić, to mogłoby to działać jak terapia grupowa, gdzie trzeba wspólnie pracować.
- A więc postanowione, porozmawiam o tym z kierownikiem. Bardzo pana proszę, niech pan mi na jutro napisze co byłoby potrzebne do zrobienia takiego toru przeszkód. Niech pan weźmie pod uwagę swoje potrzeby, oczywiście, ale niech pan nie zapomni, że te dzieciaki nie będą w stanie najpewniej zrobić chociaż połowy tego, co pan...

Zamrugał powoli z zaskoczeniem przyglądając się doktorowi
- Chyba.. przysporzyłem panu sporej ilości tematów do omówienia z kierowinikiem prawda?
Roześmiał się głośno na ostatni komentarz i lekko pokiwał głową
- Owszem sir. Obawiam się, że raczej nie przeżyli by typowego dla mnie treningu... ale na pewno da się zrobić coś lekkiego dla wszystkich.
Zmarszczył lekko brwi
- O ile ktokolwiek w ogóle zechciał by z czegoś takiego skorzystać, nie zauważyłem by kogoś poza mną ciągnęło tu do jakiegokolwiek wysiłku fizycznego...

Niemal zamrugał, słysząc śmiech Dominica, którego absolutnie się nie spodziewał. Mimo wszystko, w szpitalu psychiatrycznym rzadko słyszało się śmiech zdrowy. Ludzie szaleni wszak śmieją się często, jednak jest to bardziej przerażające niźli przyjemne dla ucha.
- Proszę się nie martwić, uważam, że cała ta akcja byłaby świetnym rozwiązaniem terapeutycznym dla wszystkich. Pomoc przy budowaniu toru przeszkód oraz rywalizacja może być doskonałym pretekstem do integracji i wspólnej zabawy - posłał mu lekki uśmiech, bo szczerze wierzył w to, co mówił. - Nie jestem wprawdzie pewien, czy reszta pacjentów będzie chciała później korzystać z toru tak często, jak pan, ale to już się okaże w przyszłości.

Pokiwał głową, całkowicie zgadzając się z tym co powiedział doktor
- Zbudowanie i postawienie toru było by ćwiczeniem samym w sobie.. choć praca fizyczna może niektórych zniechęcić nie sądzi pan sir?
Znów zmienił pozycję wracając do swojej chwilowo ulubionej - z łokciami na kolanach, pochylony w stronę Diabełka, uśmiechając się z lekką iskrą przekory w oczach
- Wie pan panie doktorze.. nie tylko pacjęci mogli by korzystać z takiego toru.. dawanie dobrego przykładu i w ogóle..

- Na pewno budowa nie należy do prostych... jeśli mam być szczery, to nie jestem przekonany, czy pacjenci będą w stanie zrobić to sami. Nie mamy tu zawodowych budowniczych...
Zauważył, jak Dominic z powrotem wraca do poprzedniej pozycji. Może naprawdę jest mu tu niewygodnie? Ale zawsze sądził, że stworzył komfortowe warunki dla swoich pacjentów, zmienne zachowanie Parkera więc napawało go zwątpieniem i niepewnością. Będzie musiał przemyśleć wystrój gabinetu, a przynajmniej sprawdzić fotele.
Nagle jednak zamrugał, lekko się rumieniąc na zasłyszane słowa Dominica.
- Umm... tak, pan ma rzeczywiście rację... - wymamrotał, czując nagły przypływ paniki. Jak ma dawać przykład pacjentom, skoro jego kondycja od czasów studiów znacznie się pogorszyła? Odkąd nie pomaga w gospodarstwie i tylko siedzi przy książkach, bieganie sprawia mu nie lada problem. - Na pewno zachęciłoby to dzieciaki, więc będę musiał to zaproponować reszcie lekarzy.

Wzruszył lekko ramionami
- Nie myślałem o niczym skomplikowanym.. wykopanie paru rowków, parę rusztowań i lin.. starczy drewno i narzędzia a jakoś damy radę. To proste konstrukcje.
Uśmiechnął się błyskając zębami na ten zdradliwy rumieniec
- Może pan porozgrzewać się trochę ze mną sir.. codziennie biegam w okół terenu o ile pogoda dopisuje...

Zagryzł lekko wargę, słysząc tę propozycję. Oczywiście, było to mile ze strony Dominica, ale nie był pewien, czy to dobry pomysł. Nie chciał burzyć swojego autorytetu jako lekarz, więc faktycznie powinien poćwiczyć i przygotować się. Na pewno jednak nie na oczach innych pacjentów, a również nie chciał, żeby Dominic zaczął lekceważąco do niego podchodzić.
- To bardzo miłe z pańskiej strony, choć nie jestem pewien, czy ten pomysł jest dobry - posłał mu przepraszający uśmiech, nie chcąc tym samym obrazić i zasmucić pacjenta. - Muszę przyznać, że odkąd opuściłem wieś, moja kondycja bardzo się pogorszyła. Głównie spędzam czas przy książkach.

Przyglądał się doktorowi z ciepłym rozbawieniem w oczach. Respektował jego autorytet jako lekarza, ale mimo wszystko nie mógł czasem powstrzymać skojarzenia, że Diabełek wygląda jak zagubiony i lekko przestraszony dzieciak. A resztki rumieńca i lekkie zagryzanie ust tylko potęgowały to wrażenie
- Domyślam się, że ma pan raczej siedzącą pracę.. niektóre rzeczy wymagają raczej ćwiczenia umysłu niż ciała prawda? Tak czy inaczej moja propozycja nadal stoi. Biegam rano i wieczorem niech pan czuje się swobodnie by sie przyłączyć jeśli będzie miał pan ochotę sir.

Poczuł się nieco dziwnie, widząc rozbawienie Dominica. Nie był do końca pewien, co wprawiło go w tak dobry humor, uznał jednak, że cokolwiek by to nie było, tym lepiej dla pacjenta. Sięgnął po notatnik, który zamknął i odłożył na stoliczek.
- Dziękuję panu w takim razie, pomyślę nad tym na pewno - posłał mu lekki uśmiech i wstał, patrząc na niego.
- Nasza sesja już dobiega końca na dziś. Ale bardzo proszę, aby pan jutro przyniósł mi ten spis potrzebnych rzeczy, może również jakiś plan. Coś, co przyda mi się, gdy będę rozmawiał z kierownikiem. Będę jutro jak zwykle w swoim gabinecie.

Gdy Diabełek się podniósł wiedział, że jak zwykle oznaczało to koniec rozmowy. Skinął głową i wstał przeciągając się lekko, przez co kręgosłup przeskoczył mu z cichym "pop"
- Dziękuję sir. Na pewno stawię się jutro.
Podszedł do drzwi ale zatrzymał się na chwilę już z ręką na klamcę
- O tej samej godzinie?

Swoim zwyczajem skierował się za nim do drzwi, żeby go odprowadzić. Uważał, że to znacznie bardziej uprzejme, niż siedzenie w fotelu albo stanie w miejscu. Pokiwał głową dla potwierdzenia, choć po chwili zamyślił się na krótką sekundę.
- Właściwie, jeśli chce pan tylko mi przynieść ten plan i listę, to może być o każdej godzinie. Ale sesję zrobimy nieco później, powiedzmy na 18? Ale to jeszcze panu napiszę, żeby pan wiedział dokładnie. Do widzenia więc, życzę miłego wieczoru.