Konfesjonał - PO stronie randkowej

William już od rana mógł myśleć tylko o tym, czy Asmodeusz przyjdzie wieczorem do konfesjonału. Mimo wszystko trudno było mu myśleć o ich spotkaniach jak o spowiedzi. Raczej jak o rozmowie dwóch coraz bliższych sobie osób... Zresztą te całe "spowiedzi" były według niego dziwnym pomysłem. Rozumiał że ktoś może mieć potrzebę by poradzić się kapłana albo by po prostu mu się wyżalić, ale ten zwyczaj tu był dziwny. Odpuszczanie grzechów... jak by to faktycznie coś dawało!

Otrząsnął się lekko znów wracając myślami do Diabełka. Zastanawiał się JAK przebrnie przez proces przyznawania mu się że to z NIM rozmawiał na internecie. Oczywiście nie od razu, nie mógł by mu powiedzieć tak od razu... naprawdę chciał go przedtem lepiej poznać!

Spędził parę godzin bezmyślnie siedząc w kaplicy z książką w rękach. Jak ZWYKLE nikt nie przyszedł. On sam już dawno przestał widzieć sens w utrzymywaniu kaplicy w tym szpitalu skoro i tak nikt do niej nie przychodził...
W końcu z aż dziwnym entuzjazmem zaszył się w konfesjonale, siadając wygodnie i tylko czekając na swojego gościa.

Całą drogę do pracy myślał tylko o swoim nowym rozmówcy. Jak to dobrze, że ksiądz William go namówił! Gdyby nie on, nigdy nie poznałby tego mężczyzny. A okazuje się, że być może uda mu się z nim zaprzyjaźnić! I... kto wie... jeśli jest to w ogóle możliwe...

Niemal się zagapił i ominął swój przystanek, byłby spóźnił się do pracy przez te wszystkie wydarzenia. I cały dzień myślał o tym, by pójść do księdza Williama, podziękować mu za pomoc i się pochwalić.
Gdy tylko zakończył pracę, nawet nie zakładał kurtki i szalika, tylko od razu porwał torbę z dokumentami i niemal pobiegł do konfesjonału.
- Dobry wieczór! - zaczął nieco zdyszanym głosem gdy nagle usiadł obok drewnianej kratki, starają się uspokoić i ukryć to, że się spieszył.

Podskoczył lekko gdy cała drewniana konstrukcja aż lekko zadrgała kiedy Diabełek nagle się w niej pojawił.
Od razu szeroko się uśmiechnął wyczuwając raczej podekscytowane nuty w tonie chłopaka.
- Dzień dobry i tobie... czyżbyś dziś miał lepszy dzień? Zdajesz się brzmieć na całkiem zadowolonego?

Niemal od razu szeroko się uśmiechnął, odkładając swoje rzeczy na ławkę.
- Ksiądz miał racje! - zaczął od razu, cały zarumieniony i z ekscytacją. Może nie powinien z czymś takim przychodzić do osoby duchowej, ale z drugiej strony ksiądz William był zupełnie inny. Tak samo, jak jego religia.
- Poznałem kogoś na tej stronie... nie sądziłem, że to możliwe, ale poznałem! Napisał do mnie ktoś, rozmawialiśmy trochę... i wygląda na to, że jest naprawdę miłym facetem, nie próbował jakichś niemoralnych propozycji i w ogóle... Mial ksiądz rację, dziękuję...

Aż roześmiał się cicho bardzo zadowolony z takiej entuzjastycznej reakcji. Bał się że Asmodeus będzie miał jakieś opory odnośnie poznanej osoby, ale na szczęście okazało się że nie! - miał tylko nadzieję, że jak dojdzie do wyjaśniania kto jest kim będzie tak samo dobrze.. ale to nie ważne teraz!

Pochylił się lekko w stronę kratki
- Bardzo się cieszę! Może się okaże, że będziecie kompatybilni? Jak wam się na razie rozmawiało? Poza brakiem niemoralnych propozycji oczywiście?

Westchnął rozmarzony i uśmiechnął się jeszcze radośniej. Choć nie był pewny co do tego wszystkiego i caly czas myślał o wszystkich złych skutkach, oraz tym, co może się złego wydarzyć...
- Dopiero go poznaję, nie rozmawialiśmy dużo... ale póki co wydaję mi się, że to wspaniały mężczyzna, tak jak ja lubi pomagać i tym się zajmuje... Jest chyba trochę staromodny, ale dla mnie to dobrze, nie do końca nadążam za miastem...

Odetchnął cicho, robiąc sobie małą przerwę, bo wszystkie słowa wyrzucił niemal jednym tchem.
- Boję się - zaczął po chwili - że to jednak głupi pomysł, że będę żałował... albo, że sobie będę wyobrażał niewiadomo co...

Uśmiechnął się do siebie lekko i pokiwał głową zadowolony, że Asmodeus odnalazł się w ich rozmowie
- To dopiero początek synu. Nie musisz się spieszyć z taką znajomością. Macie czas by do siebie pisać i się lepiej poznać.

Westchnał cichutka starając się by Diabełek go nie usłyszał
- Nie masz się czego obawiać jak na razie. Wydaje mi się, że nawet jeśli nie pojawi się między wami głębsze uczucie, to jeśli macie coś wspólnego to może zyskasz dobrego przyjaciela? To też coś warte prawda?

Westchnął do siebie, opierając głowę o łokieć i rozglądając siepo wnętrzu kaplicy, myślał nad słowami Williama. Wcześniej nie zwrócił uwagi na wystrój, było tu jednak całkiem sporo ciekawych obrazów... to jednak nie odwróciło jego uwagi, wciąż rozważał słowa, które usłyszał.

- To prawda - odpowiedział w końcu, czując się jednak tak niepewnie, jakby stąpał po kruchym lodzie. - Nawet gdyby był tylko przyjacielem... chciałbym takiego. Jest ksiądz pierwszą osobą, która o mnie wie. Gdybym mógł mieć takiego znajomego, przy którym nie muszę udawać... właściwie nie wiem, jakby to wyglądało.

Kaplica niestety miała tak samo nowoczesny wygląd jak reszta szpitala. Kilka okien niestety bez witraży i nieliczne, surowe obrazy świętych raczej nie dodawały jej nastroju - zwłaszcza w szpitalu psychiatrycznym. Duże pomieszczenie z kilkoma rzędami ciężkich ław, kiepsko oświetlone i chwilowo dość chłodne (ktoś chyba oszczędzał na ogrzewaniu) i to tyle.

Lekko zirytowany dzielącą ich ścianką William próbował dojrzeć choć część twarzy Diabełka
- Na pewno było by to coś pozytywnego synu. Moje drzwi zawsze stoją otworem, ale mimo wszystko może swobodniej czuł byś się z przyjacielem od serca?

Uh, myśl o rozmowie twarzą w twarz z księdzem Williamem była raczej mało zachęcająca. Oczywiście, był niesamowicie wdzięczny i już uważał go za kogoś bardzo bliskiego jego sercu, nie mógłby inaczej - w końcu to on otworzyl mu nową perspektywę... ale mimo to, nie czuł się komfortowo z ujawnieniem. Wolał być anonimowy, tak na wszelki wypadek...

- Dziękuję - odpowiedział pospiesznie, nie chcąc urazić duchownego. - Naprawdę doceniam wszystko, co ksiądz dla mnie zrobił.

Uznał, że najlepiej będzie udać, że kwestia otwartych drzwi dotyczy konfesjonału... mimo fizycznego braku drzwi.

Heh tutejsi ludziei ich uwielbienie do odgradzania się od innych, kapłanów od wyznawców ścianami, też coś.

Uśmiechnął się lekko na przepełniony wdzięcznością, ale chyba też lekko niepewny głos Asmodeusa.
- Nie ma za co. Nie zrobiłem przecież nic niezwykłego? Cieszę się że mogłem chociaż trochę pomóc. Czy mógł bym zrobić coś jeszcze?

Będąc szczerym, chciałby już wrócić do domu i móc sprawdzić, czy może Quinn już mu odpisał... wolał jednak nie mówić tego księdzu, a nuż by go to uraziło? A urażenie duchownego to ostatnie, na co ma ochotę - w szczególności tego konkretnego!

- Dziś już nie... - odpowiedział, posyłając mu uśmiech, którego William i tak nie zobaczy - Ale na pewno odwiedzę księdza za kilka dni, jeśli mogę?

William pokiwał głową do pustej 'budki'.
- Naturalnie. Jestem tu codziennie synu. Możesz przyjść gdy tylko będziesz miał taką potrzebę.

(nowy temat chyba?)

Diabełek wstał niespiesznie, musiał jednak się pilnować by nie zdradzić swojej niecierpliwości.
- Jeszcze raz dziękuję! - odpowiedział, po czym pożegnał się i wyszedł, pilnując kroku. Dopiero po zamknięciu drzwi kaplicy przyspieszył kroku, mając nadzieję, że już czeka na niego wiadomość.