Konfesjonał koło kapliczki - rozmowa 2

Szybko przykryłdłonią usta by nie urazić chłopaka nagłym śmiechem. Mimowolnie wyobraźnia podsunęła mu opisany przez niego obrazek - oglądanie się za chłopakiem zakończone zderzeniem z puszkami.
Potrząsnął głową i już panując nad sobą odpowiedział
- To, że jak to określiłeś "nic nie umiesz" nie jest wadą. Gdy już znajdziesz partnera z którym będziesz chciał być i który będzie chciał być z tobą, to jestem przekonany, że będzie zaszczycony i zachwycony tym, że sam może cię wszystkiego nauczyć...

Zamrugał, już otwierając usta by coś powiedzieć, ale oniemiał gdy dotarło do niego, co miał na myśli William. Teraz już na pewno był czerwony, a nie różowy...
- Ja miałem na myśli... że nie umiałbym się zachować... - wymamrotał zawstydzony, ale właściwie to... również pod tym względem była to racja. Jednak jakoś poczuł się dziwnie, gdy ksiądz zapewniał go w takiej sferze. Mimo, że w tej wierze księża nie uznawali celibatu.
- Chociaż... no w tym też... - dodał jeszcze ciszej.

Roześmiał się cichutko i raczej ciepło
- A nie sądzisz, że w obu wypadkach, to twoje zachowanie było by takie same wobec kobiety jak i wobec mężczyzny? Nie każdy musi być doświadczonym uwodzicielem by spotkać kogoś dla siebie.
Westchnął cicho zastanawiając się co jeszcze mógł by przekazać chłopakowi
- Nie wiadomo gdzie może być ktoś dla ciebie. Równie dobrze możesz go spotkać w pracy, w sklepie wpadając na niego albo choćby w księgarni kupując tą samą książkę...

Zmarszczył brwi, jednak szybko zrozumiał, że ten śmiech jest serdeczny i w żadnym wypadku William z niego się nie nabija. Westchnął i uśmiechnął się lekko. Nie mógł zaprzeczyć, że mimo wszystko ksiądz stara się mu pomóc i bardzo go to cieszyło. Może powinien jakiś prezent dla niego zostawić po następnej rozmowie? Wiedział, że nie dlatego ksiądz William poświęca mu swój czas, ale na pewno byłoby mu miło.
- Może tak... nie wiem... ale dziękuję panu bardzo, to taka moja pierwsza rozmowa kiedy w ogóle komuś mówię...

Potrząsnął głową z uśmiechem spoglądająć na sylwetkę chłopaka
- Nie masz za co mi dziękować synu. Cieszę się, że mogę tu dla ciebie być i że zechciałeś przyjść ze mną porozmawiać.
Wydawało mu się, że gość zbiera się do wyjścia. Nie był pewien czy zdołał mu tak na prawdę pomóc i czy w ogóle jeszcze wróci. Miał nadzieję, że tak.
- Wystarczy, że zapamiętasz, że moje drzwi zawsze stoją otworem zarówno tu jak i w moim gabinecie, dobrze?

- Pamiętam... bardzo dziękuję, pewnie i tak jeszcze odwiedzę księdza - uśmiechnął się mimo, że przez tę kratę i tak nic nie widać. Wstał i zarzucił swoją torbę na ramię, mimo wszystko chcąc jak najszybciej uciec by odetchnąć świeżym powietrzem i móc wszystko przemyśleć. Może powinien zarejestrować się na jakiejś stronie randkowej? Tylko dla sprawdzenia!
- Dobranoc, proszę księdza.

Pożegnał się i wyszedł.