love4you podejscie 1

Krótko po rozmowie z młodym lekarzem wrócił do swojego gabineciku. W sumie powinien już po woli się zbierać, by wrócić na noc do katedry i do swojej celi...ale w ostateczności mógł przespać się tu w fotelu.
Uruchomił swój mały komputerek... jak ludzie go nazywali? ah laptop. Miał szczęście, że udało mu się go kupić na jakiejś wyprzedaży. Nie chciał naruszać swojej odłożonej rezerwy złota.
Po chwili walki z upierdliwą technologią udało mu się zalogować na stronie o której mówił Diabełek. Założenie profilu zajęło mu prawie 3 godziny. Nadal miał problemy z ogarnięciem tego całego internetu i pisaniem na tej dziwnej maszynie. Tutejsi ludzie chyba lubili utrudniać sobie życie i jednocześnie odcinać się od innych ludzi. O wiele prościej było napisać piórem list i go przesłać, albo najlepiej spotkać się osobiście.

W końcu udało mu się odkryć wyszukiwarkę profili i znaleźć ten należący do Diabełka. Przeczytał całość uważnie. Zdecydowanie miał rację co do chłopaka. BYŁ interesujący, i z całą pewnością jak już pozbędzie się tej aż nienaturalnej niepewności rozkwitnie ślicznie.
Spędził parę chwil przyglądając się zdjęciu. Hm... przydał by mu się eliksir leczący wzrok, zyskał by pozbywając się tych okularów.

Odetchnął głęboko i pochylił się nad klawiaturą

"Witam. Mam na imię Quinn. Zaintrygował mnie twój profil. Mam nadzieję, że zechcesz się do mnie odezwać."

Mimo, że nie miało to przecież sensu, w swoim wolnym czasie sprawdzał swój profil co pięć minut. Nawet kiedy był w pracy, gdy nikt go nie odwiedzał w gabinecie, logował się i sprawdzał, czy ktoś odpisał.

Po rozmowie z księdzem Williamem postanowił też pisać do innych, jednak do tej pory nie doczekał się zbyt wielu treściwych informacji.
Gdy czyścił swoją skrzynkę z wiadomościami z kolejnych propozycji seksu (niektóre przyprawiały go o wściekłe rumieńce), znalazł wiadomość, która brzmiała zupełnie normalnie. Od razu wszedł na profil nadawcy i przeczytał kilka informacji. Oh, ten meżczyzna naprawdę chyba był zwyczajnym facetem!
Szybko mu odpisał.

"Dobry wieczór!
Mam na imię Asmodeus, bardzo mi miło, że się do mnie odezwałeś... "

Nie wiedział, co dalej napisać. Uznał też, że chyba nie warto podawać swojego imienia w polskiej wersji, lepiej chyba angielską. Odetchnął i zawisnął nad laptopem, opierając się o stół. W końcu jednak dodał kilka dodatkowych słów.

"Jestem nowy na tej stronie, więc nie bardzo się orientuje, jak działa. Jak Ci się tu podoba? Chwilami mam wrażenie, że pomyliłem portale. "

William przespał noc skulony na fotelu, opatulony grubym kocem. Obudził się lekko zdezorientowany, przecierając dłonią oczy i szukając wzrokiem brata. Dopiero po chwili przypomniał sobie gdzie się znajduje. Wstał przeciągając się leniwie, podchodząc do sekretarzyka i włączając komputer. Odchylił głowę w tył czekając aż się uruchomi.
Dał by majątek za gorącą kąpiel w wielkiej wannie, takiej jaką miał w domu. Odkąd był tutaj największym luksusem był prysznic. Heh ci ludzie naprawdę nie wiedzieli co tracą.
Drgnął gdy z laptopa dobiegł dziwny dźwięk. Po chwili dochodzenia o co chodziło odkrył że to jakaś wiadomość? W końcu doszedł do tego że to informacja iż ktoś odpisał mu na tym całym portalu randkowym.

"Cieszę się, iż odpisałeś Asmodeus. Też jestem tu nową osobą i po prawdzie nie tylko ta strona, ale również dostęp do tej całej internetowej techniki jest dla mnie nowością.
Mam jednak nadzieję, że żaden z nas nie pomylił portali. Od niedawna mieszkam w całkiem nowym miejscu i brak mi czyjegoś towarzystwa.
Liczę, że zdecydujesz się mi odpowiedzieć"

Niestety nie dostał już odpowiedzi, choć czekał do późnego wieczora. Przed północą jednak wyłączył komputer i poszedł spać, będąc bardzo niezadowolonym. Wydawało mu się, że teraz każdy jest non stop przy komputerze, takie czasy przecież. Ale nie może czekać całej nocy na odpowiedź, jutro przecież idzie do pracy.

Kiedy rano wstał, od razu włączył komputer. Już rozebrany sięgnął po ręcznik i miał iść do łazienki, jednak postanowił najpierw sprawdzić, czy może jednak jego nowy znajomy odpisał. Więc jednak! Szeroko się uśmiechając czytał wiadomość, która w dalszym ciągu brzmiała zupełnie normalnie. William miał absolutną racje!

"O! To zupełnie jak ja! Niedawno się przeprowadziłem. Zupełnie nowe otoczenie, nowa praca, nowi ludzie. Wszystko jest takie obce. Ta strona też, ale próbuję się przyzwyczaić.
Czy opowiedziałbyś mi coś o sobie?"

Po chwili zastanowienia dopisał:
"Czekam na odpowiedź, Asmodeus."

"Coś o sobie? Sam nie wiem... tam gdzie mieszkałem nie polegaliśmy do tego stopnia na technologii. Większość rzeczy załatwiało się pisząc listy, lub spotykając się osobiście. Taki sposób kontaktu jest dość ciekawy, ale mimo wszystko dość bezosobowy nie uważasz?

Zgadzam się co do tego że wszystko w okół mnie jest obce. Kultura, ludzie nawet jedzenie.
Mój jako taki opis zamieściłem na profilu, bez zdjęcia bo nie posiadam żadnego... nie wiem co by cię jeszcze interesowało?

Quinn"

"Hm, to oryginalne, sądziłem, że tutaj już wszyscy korzystają z komputerów i technologii internetowej. Musiałeś chyba bardzo daleko mieszkać?
W internecie chyba jednak łatwiej kogoś poznać...

Powiedz, co lubisz robić? Tak na co dzień i w wolnym czasie.
Ja jestem psychiatrą, zajmuję się pacjentami w szpitalu. Tylko się nie wystrasz!
Praca zajmuje bardzo dużo mojego czasu, potem jestem tak zmęczony, że w zasadzie zajmuje się absolutnym lenistwem.

Asmodeus"

"Owszem raczej daleko. Mieszkałem w posiadłości mojego brata. Na innym kontynencie. Można powiedzieć, że byliśmy tam poza zasięgiem.
Dla mnie zawsze łatwiej było poznawać ludzi osobiście. Możliwość spotkania kogoś, spojrzenia mu w oczy - to pozwala człowieka poznać lepiej niż przez ekranik komputera.

Co lubię robić? Rożne rzeczy. Kocham poezję, fascynuje mnie historia świata i jego kultura.
Moja praca nie jest aż tak angażująca. Raczej bardziej charytatywna. Staram się pomagać ludziom tak jak tylko potrafię. No i podziwiam, że tak oddajesz się swojej pracy.

Quinn"

"Hmm... chyba nie mieszkaleś gdzieś w Afryce? Bo nie przychodzi mi na myśl nic innego, gdzie byłyby trudności z internetem. Chociaż właściwie znałem osobiście ludzi, którzy nawet nie wiedzieli, czym jest komputer. Ja sam dowiedziałem się dopiero na studiach, bo wychowałem się na wsi.

Więc jesteśmy w tym dość podobni. Zostałem psychiatrą właśnie dlatego, by pomagać ludziom z problemami. Chociaż często wątpię, czy to ma sens. Ale tak chyba ma każdy.
Nie lubię tutejszej kuchni, a ty? Mam wrażenie, że wszystko jest typowymi fast foodami, nawet w drogich restauracjach.

A."

"Oh nie zdecydowanie nie w afryce. W klimacie całkiem zbliżonym do tego, ale można by powiedzieć, że w dużo prostszych warunkach. W ogóle nie mieliśmy tam nowoczesnych technologii, żadnych komputerów, telewizorów czy innej elektroniki.
Dopiero po przyjeździe tutaj poznałem to wszystko i nauczyłem się obsługiwać. Nadal często robię błędy albo klikam nie na to co powinienem.

Jakiś sens na pewno to ma. Nawet jeśli uda się pomóc zaledwie jednej osobie, to warto próbować.
Oh zgadzam się z tym. Tutejsza kuchnia jest okropna. Nie wiem jak w restauracjach, ale ogólnie nic mi tu nie smakuje, wszystko ma chemiczny aromat i nie jest takie jak powinno. Żywię się głównie owocami i warzywami, nawet tutejszy chleb mi nie smakuje.

Quinn"

"Więc zaczynaliśmy chyba podobnie, prawda? Niektóre dzieciaki mają wszystko od najwcześniejszych lat, ale ja już nie wiem co gorsze. No, ja głównie do nauki i pracy używam komputera. Czasem gram w taki internetowe gierki, są zabawne i pożerają mnóstwo czasu. Moja ulubiona to taka, w której gram kucharzem i muszę na czas zrobić potrawy dla klientów. Głupie i marnuje czas...

Dlatego się staram, ale mam wrażenie, że jestem zbyt miękki na tę pracę. Czasem muszę kogoś zmusić do mówienia albo nie pozwalać na odwlekanie terapii, a jest mi tak żal tych ludzi, że czasem "oszczędzam im bólu". Co jest złe, ale taka już moja wada. A jak ty sobie radzisz z pomaganiem? Jesteś wolontariuszem w jakimś szpitalu czy innym przybytku?

Ja mam dużo wyróbów domowych, moja rodzina jak do mnie przyjeżdża to całe kartony mi przywozi. Kiedyś cię poczęstuję.

A. "

"Ha owszem w sumie podobnie. Choć ja nie czuję się pokrzywdzony przez ten brak hmm... nowoczesności.
Nadal niezbyt mnie do niej ciągnie, komputera też nie używałem za bardzo, aż do niedawna. Jestem tu dość hm, wyobcowany i chciałem kogoś poznać a ktoś polecił mi tą stronę.
Choć przyznaję taka gierka brzmi zabawnie.

Okazujesz innym serce, a to dobra cecha. Czasem ludziom właśnie to jest potrzebne. Współczucie, odrobina empatii, ramię na którym mogą sie wypłakać a czasem nawet zwykły uścisk.
Nie do końca wolontariuszem. Po prostu od najmłodszych lat chciałem nieść ludziom pomoc i ulgę. Dzięki bratu odkryłem, że czasem do tego wystarczy czyjaś kojąca obecność nic więcej. Poza tym znam się co nieco na medycynie, więc jeśli trzeba pomagam też w taki sposób.

Oh bardzo chętnie bym spróbował. Ja niestety nie mam teraz za bardzo kontaktu z domem.

Q."

"Uwierz, komputer i to wszystko bardzo się przydaje! Znacznie łatwiej jest znaleźć jakieś informacje, choćby rozkład autobusów. Ale informatykiem nigdy chyba nie zostanę, haha.

Nie jestem pewien, czy ludzie chorzy psychicznie dostrzegają to moje dobre serce. Czasem po prostu trzeba ich zmusić, by wzięli swoje leki i dopiero wtedy można jakoś pomóc. Ale oni wtedy już nie chcą pomocy, bo uważają, że ich zmuszam do złego. Rzadko zdarza się ktoś, kto ma świadomość potrzeby pomocy... Może jednak powinienem zostać psychologiem, a nie psychiatrą.
Rozumiem oczywiście, co masz na myśli. Pomoc to ważna rzecz, szczególnie w tych czasach. Rozumiem, że nie jest to coś, co robisz na co dzień?

Mój kontakt z domem jest dość ograniczony, bo mieszkamy w innych krajach. Ale zawsze jakoś się da to naprawić.

A."

"Haha, ja na pewno też nie. Nadal nie do końca nie mogę się przekonać do technologii.

Nie do końca znam się na chorobach psychicznych, więc moja opinia raczej pomocna nie będzie.. jednak podziwiam to że ktoś taki jak Ty podjął się tak ciężkiej i zapewne mentalnie wyczerpującej pracy.
Tak a przynajmniej staram się to robić na co dzień, tak jak tylko potrafię.

Ja tak samo. Dzieli mnie od rodziny cały świat, a mimo to często myślę o bracie i o domu.

Może powiesz mi coś więcej o sobie? Co lubisz robić poza pracą? Ulubiony kolor, jedzenie i takie tam hmmm... sztampowe rzeczy? *uśmiech*

Czekam na odpowiedz.
Quinn"

"Z czasem po prostu się przyzwyczaisz.

Faktycznie to bardzo wyczerpuje. Czasem wracam do domu i nie mam siły, żeby nawet zrobić sobie kolację. Lub chociaż zadzwonić po pizzę. Chociaż pizza tutaj jest bardzo droga (jakiekolwiek jedzenie z miasta tak właściwie).
Niewiele mógłbyś mi pomóc z moimi pacjentami, bo obowiązuje mnie tajemnica lekarska. Ale jeśli Ciebie taka tajemnica nie obowiązuje, to pamiętaj, że zawsze chętnie Ci pomogę w każdy sposób.

A czy nie możesz ich odwiedzać, chociaż na święta?
Ja tęsknie za swoją rodziną, ale jednocześnie ich unikam. Czuję się wśród nich trochę obco, bo ukrywam przed nimi to, jaki jestem. Już nie wiem, co im mówić, kiedy pytają o żonę i wnuki.

Jasne! Uwielbiam jesienne spacery, więc jak tylko liście spadają, to owijam się szalikiem i spaceruję. W pracy też, bo mamy piękny park, który jesienią jest zjawiskowy! I uwielbiam podróże. Właściwie w każdy wolny dzień pakuję plecach i zwiedzam okolice. Póki co tylko Irlandia, bo nie mam aż tyle wolnego czasu by zabrać się gdzieś dalej. Ale tutaj jest tak pięknie!

Słucham okropnie typowej muzyki, czyli radia. Właściwie wszystko, typu książki, film i muzyka lubię takie proste. Nie to, że jestem jakiś mało inteligentny. Ale mam dostatecznie dużo stresu w pracy, żeby potem jeszcze przeżywać jakieś dramaty i psychologiczne horrory... Wolę się odstresować, zrobić coś przyjemnego. Upiec ciastka i obejrzeć jakąś bajkę dla dzieci. Ciągle chodzę do kina na te wszystkie bajki typu Madagascar.
Może i jest to wszystko niepoważne jak na mój wiek, ale przecież pracę mam dostatecznie poważną.

Do napisania!
Asmodeus"

"Oh biedaku. Potrzebował byś kogoś kto przygotowywał by ci chociaż pudełko z obiadem do pracy.
Na pewno zapytam gdy tylko będę potrzebować fachowej pomocy.

Chciał bym odwiedzić - mam tylko brata - ale to daleka i wyczerpująca podróż. Nie bardzo mogę zbyt często odwiedzać dom.
Masz na myśli zainteresowanie mężczyznami? Heh, u mnie to nie było nic dziwnego ani potępianego. Płeć nie ma znaczenia jeśli chodzi o miłość. To dość przykre, że niby bardziej rozwinięte cywilizacyjnie miejsce jest o TYLE bardziej zacofane i pełne uprzedzeń.

W sumie nie miałem za bardzo okazji pozwiedzać okolicy w której mieszkam. Jestem tu stosunkowo od niedawna i jakoś się nie zebrałem na wycieczki.

Jak już pisałem nie oglądam telewizji - nie mam telewizora, radia zresztą też nie a w kinie nigdy nie byłem. Współczesna muzyka jakoś do mnie nie przemawia. Wolę muzykę na żywo, fortepian, albo skrzypce.
Jednak rozumiem twoją chęć oderwania się. Nie można spędzić całego życia na poważnie.

Będę czekał na odpowiedz
Qiunn"

"Z pewnością bym potrzebował, ale mieszkam sam niestety. W pracy na szczęście mogę zjeść na stołówce, więc nie umieram z głodu dopóki nie wrócę do domu.

To smutne w takim razie... ja mam daleko do domu, ale mimo wszystko jest to możliwe, żeby tam dotrzeć. Chociaż bardzo kosztowne.
Musiałeś urodzić się w bardzo spokojnym miejscu, jeśli tyle tam zaznałeś tolerancji. W moim kraju to jakaś straszna choroba, chociaż ponoć już jest coraz lepiej. Ale nie jestem pewien, nigdy nie byłem w jakimś dużym mieście.
Ja sam chyba jeszcze nie do końca akceptuję siebie. To jak mam tego wymagać od innych?

Oh, to powinieneś się wybrać! Każda okolica ma coś urokliwego. Poszukaj w internecie, może coś znajdziesz na ten temat?

Hmm... a właściwie dlaczego? To trochę dziwne właściwie, nawet dla kogoś kto urodził się na zabitej dechami wsi. Przyznaję, że telewizja ogłupia i mało co sensownego tam jest. Ale czasem jednak można coś obejrzeć niegłupiego.
Oh, nigdy nie bylem na koncertach. Nie słuchałem żadnej muzyki na żywo, zawsze tylko z odtwarzaczy. Jestem pewien, że to coś naprawdę cudownego, zobaczyć i posluchać na żywo swoich ulubionych wykonawców. Może powinienem w końcu się tym zainteresować...

Asmodeus"

"Ja też często korzystam ze stołówki w pracy. Choć przyznam, że już dziwnie na mnie patrzą jak tak marudzę nad wyborem za każdym razem!

Tak. W dość spokojnym miejscu. Poza tym odziedziczyliśmy z bratem całkiem spory kawałek terenu po rodzicach. Więc mieliśmy zdecydowanie dużo przestrzeni. Poza tym tam gdzie żyłem to nie był zbyt ważny temat. Choć wiem że w pewnych krajach to wręcz potępiane.

Czemu mówisz, że sam siebie nie akceptujesz? Dla czego? Wydajesz się uroczym, młodym chłopakiem, a patrząc na zdjęcie twojej urodzie też nic nie brakuje (choć myślę że bez okularów było by ci lepiej).

To chyba siła przyzwyczajenia. Lubię czytać książki, a jest ich MASA których nigdy nie miałem okazji dostać w swoje ręce, więc wolę czas spędzać w ten sposób. Poza tym zwykle pracuję od rana do późnego wieczora podobnie jak ty - choć często zdarza mi się siedzieć i czekać aż ktoś zechce przyjść.

Może kiedyś pozwolisz mi się zaprosić na koncert?
Quinn"

"No, ale po to przecież jest stołówka, żeby wybrzydzać. Szczególnie, że u mnie stołówka jest dla pracowników płatna. Trochę przykre, prawda? Siedzimy tam od rana do wieczora i nie nie mogą nam zapłacić za obiad...

A dlaczego twój brat nie wyprowadził się razem z tobą? Nie wolałeś z nim zostać?
Ja zostawiłem rodzinny dom dla kariery... pojechałem na studia a potem udało mi się dostać tutaj pracę. Gdyby nie to, pewnie byłbym farmerem. ; )

To dla mnie po prostu jest trudne. Wychowałem się w miejscu, gdzie nawet nie mówi się o innych orientacjach. Wyrzekli by się mnie, gdyby tylko wiedzieli.
Nigdy nie interesowały mnie dziewczyny, więc zajmowałem się nauką, dzięki temu właściwie poszedłem na studia. Dopiero tam się dowiedziałem o tym wszystkim... ale nie wiem, jakoś tak wyszło. Trudno mi to wyjaśnić. Może się przeraziłem, nie wiem.
Ostatnio poznałem miłą osobę, która zaczęła mi to wyjaśniać. Powiedział, że każdy zasługuje na miłość i szczęście, nieważne, jakiej jest orientacji. Mam nadzieję, że ma rację.
Oh jej, dziękuję. : ) Niestety mam dość dużą wadę wzroku, okulary mam od zawsze... naprawdę aż tak mi z nimi źle?

Ah, rozumiem! Też kocham książki, choć tylko te lekkie. Musisz być naprawdę oczytany... studiowałeś literaturę?

Na pewno tak, bardzo chętnie! Jeśli coś ciekawego będzie, to czemu nie?

Asmodeus. "

"Hm to faktycznie niezbyt fer w stosunku do was. Powinni przynajmniej karmić was za darmo... o dziwo stołówka u mnie też jest jak niedawno się dowiedziałem, płatna, ale ja jakoś nigdy nie musiałem płacić... może kucharka mnie lubi? : )

Co do mojej rodziny to było trochę bardziej skomplikowane... Brat musiał zostać i zając się rodzinną posiadłością. Poza tym to ja dość nagle wyjechałem. Mężczyzna z którym wiązałem dość duże nadzieje na przyszłość zawiódł mnie raczej boleśnie... i przez to zepsułem sobie kontakty z bratem - co było o wiele bardziej przykre. Potem wyjechałem i trafiłem tu.

Rozumiem twój dylemat.. i dobrze robisz słuchając tej miłej osoby.
Ja wiedziałem, że wolę mężczyzn od zawsze. Nigdy nie oglądałem się za dziewczętami, a zawsze mój wzrok błądził za chłopcami. Mój brat zauważył to jako pierwszy i wierz mi nie przepuścił okazji by troszkę sobie ze mnie pokpić podsuwając mi np hafty czy inne babskie zajęcia - jak to starszy brat!

Nie powiedział bym, że źle. Po prostu zasłaniają prawie połowę twojej twarzy, a szkoda. Masz bardzo ładną buzię! Może na początek powinieneś chociaż wymienić oprawki?

Nie. Uczyłem się w domu, a potem w czymś... w rodzaju szkoły z internatem, ale takiej ogólnej.

Muszę już uciekać, a ty nie spóźnisz się do pracy?

Ściskam
Quinn"

"Spryciarz! Może też powinienem zaprzyjaźnić się z kucharką... ale ona chyba mnie nie lubi!

Oh... bardzo mi przykro, nie wiedziałem, że to takie skomplikowane. Ale może warto by odnowić kontakty z bratem? Z tego co rozumiem, to twoja jedyna rodzina... nie warto tego tracić.

Ale z niego żartowniś. Ale dobrze chociaż te hafty ci wychodziły? ; ) Ja miałem przywileje w domu, bo byłem kujonem, wiec rodzice nie kazali mi wykonywać tych ciężkich prac gospodarczych, miałem się uczyc. Pomagałem tylko trochę w ogrodzie i domu. I przy zwierzętach.

Może masz rację... muszę nad tym pomyśleć i wybrać się do sklepu. Nie zmieniałem okularów od czasów studiów. Chyba czas na zmianę.

Szkoła z internatem? To chyba dość wcześnie uczyłeś się samodzielności?

Ops! Racja! Spóźnię się zaraz!

Do napisania, ściskam, pa! "