Następnego dnia

Znieruchomiał, kiedy wąż zaczął wokół niego się oplątywać. Jednak od razu zauważył, że cały czas jego "objęcia" są delikatne i w żaden sposób nie sugerują jakiegokolwiek zagrożenia. Ba, czy wąż wiedział, jakie kwiatki mu przyniósł? Czasem miał wrażenie, że ten gad działa w pełni świadomie... Pokręcił głową z niedowierzaniem i z powrotem zajął się mieszaniem ciasta, które już niemal było gotowe. Po dłuższej chwili wyjął inne miski i zaczął przygotowywać taką samą masę ale o ciemniejszym kolorze. Nie miał zamiaru dziś robić czegoś bardziej skomplikowanego, niż dwukolorową babkę. I tak ma za dużo roboty, obiad i kolacja same się nie przygotują...

Nagle znieruchomiał, przypomniawszy sobie o pokojówce. Jak mógł zapomnieć?! Choć cisza była tak słodka...

Swobodnie wisiał sobie w okół szyi swojego człowieka rozglądając się z zainteresowaniem co się w okół niego działo.
Milusie wgłębienie przy szyi było jakby specjalnie na jego głowę, w dodatku było cieplutkie, czuł puls chłopaka i tak milusio pachniało mmmm...
Zamrugał senne zainteresowany innym kolorem ciasta, po czym leniwie zwisł w dół wsuwając głowę do miski i próbując językiem nowego smaku. Hmm.. niezłe... ale za bardzo przypominało mu ten paskudnie gorzki ciemny proszek. Syknął cicho i uniósł sie w górę wracając do swojej - nowej - ulubionej pozycji. Może jeśli będzie sobie cichutko tak się tulił to człowiek o nim zapomni i cały dzień tak będzie mógł.. Oj tak... DOBRY plan!

Wąż nie był wielkim ciężarem, nie przeszkadzał mu też w wykonywanych czynnościach, Ravinel postanowił więc, że póki co nie będzie go zdejmował. Kiedy jednak się odwrócił, kompletnie o nim zapomniał - jego myśli były teraz zajęte odrobiną paniki i leżącą na podłodze pokojówką. Niewiele myśląc nalał do garnka zimnej wody i chlusnął jej w twarz.
- Hej, Anna! Wszystko w porządku? - zapytał, pochylając się nad nią z garnkiem w dłoni. Chwilowo pozostawił niedokończone ciasto na ladzie, bo przecież nie może być tak, że państwo wróci a w ich pokojach będzie bałagan. Ani tym bardziej nie może ona sobie ot tak leżeć, kiedy on ciężko pracuje. Zmarszczył brwi na samo wspomnienie o tym, czując lekką złość - bo właściwie dlaczego ona przychodziła tylko po to, żeby zmienić pościel i poukładać ubrania, a on robił znacznie więcej?
- Wstawaj i do roboty!

Zwisał sobie spokojnie, z ciekawością rozglądając się po kuchni i po prawdzie lekko przysypiając - ciepło ciała i delikatne ruchy człowieka wprawiały go w senny nastrój. Raz na jakiś czas pieszczotliwie lizał go po szyi ale na tym poprzestał.
Na 'budzenie' pokojówki ledwie otworzył jedno oko, po czym wrócił do spania, z całkowitą premedytacją starając się nie ruszać i wyglądać jak zwykły ozdobny szaliczek.

Anna zachłysnęła się lekko wodą i zaczęła kaszleć, lekko nieprzytomnie podnosząc się z podłogi i ocierając z twarzy wodę
- C..cco... co się stało?
Zamrugała gdy wróciła jej pamięć
- WĄŻ! Taki wilki ogromny wąż tu był! I chciała cię gadzina pogryźć! Gdzie on jest co się stało?

Spojrzał na nią pytająco, choć po chwili zrozumiał, o jakiego węża chodzi - odwrócił się więc do lady, ale szybko sobie przypomniał, że przecież wąż znajduje się na nim... Uśmiechnął się więc złośliwie i pogłaskał delikatnie węża po grzbiecie.
- Jak pogryźć? Ja myślę, że ten wąż gryzie tylko tych, co się obijają i nie pracują...

Jeśli miał być szczery, nie lubił tej leniwej kobiety. Zawsze przychodziła najpóźniej, wychodziła najwcześniej i zostawiała masę roboty, którą potem on musiał za nią wykonać. Może jakby ją troszkę nastraszył..

Uniósł lekko głowę na to miłe głaskanie i słowa, po prawdzie lekko zaskoczony. Wydawało mu się że jego człowiek nie był poprzednio zadowolony jak groził tej głośnej kobiecie... No ale skoro tak go zachęca...
Usłużnie uniósł głowę wyciągając się w stronę kobiety, po czym teatralnie otworzył kaptur i ziewnął porządnie - przy okazji ukazując śliczny komplecik jadowych kłów, w sumie bardzo ciekaw reakcji.

Anna zbladła drastycznie, po czym z wibrująco wysokim piskiem, bez słowa uciekła z kuchni trzaskając drzwiami i tyle ją było widać.

Wąż zamknął kaptur i z cichym sykiem cofnął się na szyję chłopaka wymownie ocierając się głową o jego policzek. Zasadniczo chyba zasłużył na jakąś nagrodę prawda?

Szeroko się uśmiechnął na taką reakcję, niemal z rozczuleniem patrząc jak pokojówka ucieka. Bał się tylko, że ten psikus kosztować go będzie pracę - na samą myśl o tym nieco posmutniał i wrócił do lady, głaszcząc wężowy łebek. W końcu westchnął i zdjął z siebie węża, odstawiając go na stół i bez słowa przynosząc znajomą miseczkę i spodeczek.
Wąż najpewniej był głodny, więc chciał mu dać śniadanie i powrócić do swojej pracy. Szybko przyniósł mu ze spiżarni jajka i mleko,a kiedy już napełnił miseczki, pochował wszystko i wrócił do mieszania ciasta. Po niecałych dziesięciu minutach ciasto już było w piecu, a Ravinel zajął się praniem swoich ubrań. Widać było, że się spieszy - ciągle coś wypadało mu z rąk, rozchlapywał wodę, raz nieomal się wywrócił, kiedy poślizgnął się na jednej z kałuż. Jego irytacja również rosła - co też mu do głowy strzeliło, żeby zostawiać tyle rzeczy na ranek...

W końcu odwrócił się i spojrzał, czy wąż dalej je.

Pozwolił się odłożyć na stół, przy okazji ocierając się głową i głaszcząca go dłoń. No... chyba jego człowiek w końcu się z nim oswoił! To dobrze.
Z zadowolonym sykiem przyjął rozstawione na miseczkach smakołyki i zaczął wodzić oczami za swoim człowiekiem.
Hmm.. zwykle, aż tak nie ganiał ze wszystkim. Heh biedakowi przydała by się jakaś pomoc... Rozejrzał się uważni po kuchni. No na bufecie nadal było trochę mąki po zagniataniu ciasta.... i wylała mu się woda na podłogę.
Szybko przesunął się do szafki z której widział, że kucharczyk wyjmował szmatki. Ostrożnie oplótł ogonem uchwyt i z lekkim wysiłkiem wysunął szufladę. Po chwili manewrowania nawet udało mu się wydobyć szmatkę i w końcu wrócić z nią na blat. Przygniótł chropowatą powierzchnie do stołu dolną częścią swojego ciała i naturalnym, posuwistym ruchem zaczął zagarniać mąkę na jedno miejsce.

Kiedy się odwrócił, węża nie było już na stole - szybko więc zaczął się rozglądać z lekkim niepokojem, jednak trudno było nie zauważyć węża na ladzie, który...
Ravinel zamrugał zaskoczony, nie do końca wiedząc, jak ma nazwać to, co widzi. Podszedł powoli, przyglądając się uważnie, jednak nie mógł odeprzeć wrażenia, że wąż w pełni świadomie próbuję uprzątnąć mąkę z blatu.
- Sprzątasz? - zapytał się cicho, po czym uśmiechnął się szeroko. Nie ma mowy, wąż naprawdę sprząta! - Jakiś ty uroczy!
Od razu zaczął głaskać go po głowie, z rozczuleniem po chwili nawet się pochylając i całując go delikatnie w czubek głowy. Szkoda tylko, że wąż i tak niewiele mu pomoże...

Zasyczał z zadowoleniem i aż wyprężył się w stronę głaszczącej dłoni. Szybko się uniósł i połaskotał językiem usta swojego człowieka zanim zdążył się wyprostować.
Oj definitywnie podobała mu się taka czuła nagroda za pomoc w sprzątaniu. Hmmm... ciekawe jaka by była gdyby posprzątał więcej? Tylko że zdawał sobie sprawę, że nie za bardzo ZDOŁA pomóc będąc wężem... No dobrze, ma piękną linię, cudny kolor i boskie ciało... ale jednak przydały by się też ręce.
Zdecydowanie będzie musiał o tym pomyśleć jak jego człowiek położy się już spać...
Na razie za to usłużnie - mimo że dość wolno - zgarnął całą mąkę do zlewu.
Spłoszył go nagły hałas dobiegający z głębi domu i ludzkie głosy. Z cichym sykiem schował się za pudłem z chlebem wyglądając ostrożnie czy coś się stanie.

Nie mógł się powstrzymać i przez dłuższą chwilkę przyglądał się wężowi i jego porządkom. Ależ to stworzenie jest piekielnie mądre! Żaden domowy pupil nie pomaga sprzątać... W końcu jednak wrócił do pracy, kończąc prać koszulkę. Już po chwili wszystko wisiało na dworze i się suszyło, a Ravinel zabrał się za obieranie ziemniaków - nie miał ochoty na jakieś wymyślne dania, postanowił po prostu zrobić coś, co będzie "tylko" smaczne.
W pewnym momencie jednak usłyszał jakieś zamieszanie w głębi domu. To z pewnością wróciło państwo, lada moment a ktoś wejdzie do kuchni sprawdzić, co robi... niewiele myśląc porwał węża z lady i szybko wbiegł do swojego pokoju, kładąc go na łóżku.
- Nie wychodź! Jak ktoś cię zobaczy... - nie dokończył, tylko zniknął, zamykając za sobą drzwi.